24 oktober 2016 - Henkie
Henkie is verdwenen. Na maanden voor mijn keukenraam te hebben gewoond heeft Henkie bij de eerste de beste flinke herfstwind zijn biezen gepakt. Vanaf de zomer verbleef Henkie in een spinnenweb zo groot als mijn hele keukenraam. Het was een indrukwekkend stukje architectuur, een vernuftig staaltje van natuurlijk kunst- en trapezewerk. En een dodelijke val voor insecten die dachten zo mijn keuken in te kunnen vliegen.
Nu lopen er nog slechts een paar stugge spinnendraden van boven naar beneden met hier en daar een kleurrijk herfstblad. Als ware het een slinger na afloop van een redelijk uit de hand gelopen feestje uit een verhaal van Toon Tellegen.
Ik weet, het is raar om een spin een naam te geven. Vooral in een tijd waarin dierentuinen juist -om het dier dier te laten- van het naamgeven afstappen . Behalve voor olifanten maar dat heeft dan blijkbaar weer te maken met het IQ van het dier. En wellicht het hoge troetelgehalte (lees: bezoekers-aantallen).
Over bezoekers had Henkie niet te klagen. In de keuken stonden maanden lang diverse planten die blijkbaar verleidelijk genoeg waren voor insecten om met volle vaart richting raam te vliegen. Om daar nooit aan te komen.
Henkie heb ik in de afgelopen maanden zien uitgroeien van een speldenknop tot een imposante kruisspin met een lijf zo groot als de vingertop van mijn wijsvinger. Op de zonnige dag voor de herfststorm was het feest in het web: er waren twee kleine wespen het slachtoffer geworden van Henkie's dubbelzijdige plakdraad. En terwijl midden in het centrum de webeigenaar uitbundig genoot van deel één van zijn maaltijd, probeerde het tweede insect uit alle macht zich te bevrijden uit het summier aangelegde 'noodverband' .
Tijdens en na de afwas kon ik zien hoe de spin zijn slachtoffer transformeerde van kleurrijk geel-zwart insect tot klein bruin vormloos propje afval dat deskundig het web werd uitgewerkt.
Waarna Henkie zijn tweede prooi nog even iets steviger inpakte om daarna eerst herstelwerk te verrichten aan zijn woon- en eetomgeving. Het was fascinerend om te zien. En ik vroeg me af hoeveel een spin ter grootte van Henkie eigenlijk moest eten? Zou hij die tweede wesp nog een tijdje half verdoofd kunnen bewaren? De volgende ochtend deden die vragen er niet meer toe. Het web bestond niet meer en van Henkie was geen spoor te bekennen.
Ieder voorjaar vind ik ergens in mijn tuintje wel een propje jonge kruisspinnen. Het ziet er uit als een stukje wat. Van dichtbij zie je dan pas dat het bestaat uit honderden kleine spinnetjes die bij de eerste de beste windvlaag zich verspreiden over Assendorp. En ook in 2017 zal ongetwijfeld één van die honderden mijn keukenraam uitkiezen. Misschien moet ik volgend jaar maar eens een meisjesnaam proberen.
22 september 2016
Ik stap in de auto op misschien wel één van de laatste zomers gekleurde dagen van het jaar.
De mais gaat hier en daar al van het land, de pepernoten liggen in het schap en weldra zullen ook de bokbier-reclames vol Indian-Summer-feel weer een tijdje het reclamebeeld bepalen.
Bij dit heerlijke zonnetje hoort een vrolijke noot dus ik pak uit het zijvak van de deur de cd First Mind van Nick Mulvey. En het gekke is dat ik bij de eerste noten van het titelnummer denk aan een andere artiest uit het zomerse genre: Jack Johnson. Ik kom tot de conclusie dat ik het hele jaar nog geen Jack Johson heb gedraaid ! Terwijl je zomers geleden toch echt overal zijn zomerse strand-sound kon horen in zowel de supermarkt, bij popfestival als de buurt-BBQ. Jack’s sound stond garant voor een vakantie-sfeertje, voor openheid, zorgeloosheid, liefde en ja, misschien zelfs voor een soort van vrede!
Ik sprak ooit toevallig een Nederlands stel wiens zoon op Hawai woonde naast Jack Johson! En zij bevestigden het beeld dat de hele wereld al kende: Jack was zoooo relaxed. De kinderen van beide gezinnen speelden samen op het strand, de vrouwen namen de laatste bikini-trends door terwijl Jack gitaar pingelde en hun zoon de vis draaide boven het vuurtje.
Misschien was Jack eigenlijk te relaxed?! Zijn sound kreeg eerst het stempel -heerlijk herkenbaar- maar na een aantal cd’s veranderde het in -vreselijk voorspelbaar- . Maar Jack vond het prima, dit was zijn muziek. De enige concessie die hij wilde doen was afstappen van een strand-palm-zee-foto op de cover en toonde zich in de stromende regen in een regenjas. Tevergeefs…
Ik moet even nadenken waar ik mijn drie JJ-cd’s liggen. In ieder geval niet op een plek met actuele favorieten. Straks thuis toch even opzoeken. Want ik heb best zin in een lekker sfeertje vol openheid, liefde en een beetje vrede.
Nick Mulvey is aangekomen bij zijn vrolijke hit Cucurucu en langs de weg ruimt een bejaarde vrouw lege blikjes op rond een overvolle prullenbak. De combinatie met het nummer is apart, maar in een film zou het goed kunnen werken.
26 aug. 2016: Rien
Eén van de opmerkelijkste draaidagen in de afgelopen maand was toch wel de opname bij het Veluws Zandsculpturen Festijn in Garderen.
Nu heb ik deze razend knappe kunstvorm wel vaker mogen bewonderen maar nog nooit met als hoofdthema de tekenende verteller Rien Poortvliet.
Voor degene die niet bekend zijn met Rien en zijn werk: Google en laat je verrassen.
Ik denk dat het ergens begin jaren tachtig moet zijn geweest dat vrijwel ieder gezin in ons land wel een boek van hem in huis had, vol prachtige afbeeldingen van het boerenleven (incl subtiele striptease van Zeeuwse boerinnen), jachttaferelen en kabouters.
Kabouters ?? Jawel, Rien had iets met kabouters. Of kabouters met hem, dat weet ik even niet meer precies. Hij zag ze niet alleen op een paddestoel, maar ook in de goot, bij de slager of in een goed gesprek met een zevenslaper (ook Google).
En vrijwel niemand vond het raar. Of keurde het af. Nederland accepteerde het gewoon. Sterker nog, Rien mocht zelfs naast de Gouden Koets lopen tijdens Prinsjesdag !
Terwijl hij -nu vul ik het even in- in het bezit moet zijn geweest van een jachtgeweer. En wie weet wat zijn kaboutervriendjes (m/v) hem nog meer aan illegaal spul hebben aangeleverd ?
Probeer tegenwoordig maar eens met een wapenvergunning en rode-puntmuts-fetisj in de buurt van Maxima te komen !
Ik ben Rien Poortvliet weer gaan waarderen. Om wie hij was. En misschien mis ik in deze tegenwoordige tijd wel een type als Rien.
Wat zou het toch heerlijk zijn als bijvoorbeeld Mark Rutte op de vrijdagse persconferentie openbaart dat hij al jarenlang samenwoont met een rondborstige meisjes-kabouter. Die zijn koffie roert, die ’s ochtends giechelend door zijn haar-scheiding glijdt en hem in bed lieve verhaaltjes vertelt, zittend op Mark's oorschelp. En dat heel Nederland dit dan accepteert.
24 juli 2016 De laatste week
De zomer gaat snel! Ik zag afgelopen week vanuit de auto alweer de eerste graanoogst, een activiteit die (voor mijn gevoel) in mijn jeugd het einde van de zomer inluidde. Nu maar hopen dat het bij deze recente oogst om een vroeg graagsoort ging .
Verder was week 30 de laatste week van de VHS-recorder. In 1983 begon het Japanse Funai Electric met de productie van deze media-mijlpaal. En daar waar concurrenten als Sony en Philips allang zijn afgehaakt , heeft Funai -de laatste der VHS-Mohikanen- nu pas besloten om eind juli 2016 te stoppen met de productie van de videoplayer.
En dat is natuurlijk geen schokkend nieuws want wie draait er nog een videoband thuis? In het meest positieve geval ligt er ergens in huis de speler met een stapeltje banden erbij in een doos. Op de tapes staan wellicht homevideo's die vooral te lang-draderig zijn om nog eens te bekijken.
Na het lezen van het Funai-bericht ben ik op zoek gegaan naar mijn eigen tapes-archief en vond nog een krat vol; De eerste avonturen van BNN op de landelijke buis, David Bowie live, een box met de meesterlijke tv-avonturen van David Attenborough en natuurlijk talrijke tapes vol eigen producties uit de tijd dat ik werkte voor TV Oost, BNN, Endemol en SBS. Daarna kwam de dvd (ook een koffer vol). En daarna de harde schijf ( de tel kwijt). Maar goed, wanneer bekijk je al die dingen uit het verleden?
Ik liep eens door een Kringloopwinkel met een stapel LP's onder mijn arm. Een kennis stond voor mij bij de kassa : "Wanneer ga je die allemaal draaien dan ?" Natuurlijk was dat een vraag vol waarheid. Om alle LP's en cd's te beluisteren, alle VHS-tapes en dvd's te bekijken en mijn boekenkast van A tot Z te lezen, heb ik waarschijnlijk een tweede lang leven zonder werkverplichting nodig. Anders is het gewoon niet te doen! En heb je overigens al gehoord over de come-back van het cassettebandje ?
22 juli 2016 Oude doos
Ik heb er eentje in de rechter computer staan. En een tweede op mijn laptop. Plus nog ergens een los blaadje in de agenda van vorig jaar: een lijst met uitgeleende dvd's. Compleet met datum en natuurlijk de naam van de gelukkige die de door mij aangeprezen film(s) voor nop mag bekijken in huiselijke sfeer.
Het probleem is een beetje dat de drie lijstjes op verschillende momenten zijn opgestart en elkaar niet goed aanvullen of overlappen. Daarbij komt nog de reële kans dat er dvd's zonder aantekening in een spontane bui het huis verlaten hebben. Kortom, ik ben het overzicht totaal kwijt.
Afgelopen week komt een vriend langs voor koffie en meer: ivm gezinsuitbreiding ruimt hij zijn zolder op en komt daar ondermeer een doos vol dvd's tegen. Die mogen, vindt hij, weg.
Op de route richting Kringloop besluit hij via mij te rijden want er kon nog wel eens een fraaie film tussen zitten die ik nog niet heb gezien. Da's een mooie gedachte die absoluut een goede kop koffie waard is.
Bij het openen van de doos schiet hem als een flits door het hoofd dat de dvd bovenop de stapel, ooit door mij aan hem is uitgeleend: The Brown Bunny.
Pijnlijk moment. Al graaiende in de doos komt er nog een tweede dvd uit mijn collectie boven water. Plus een aantal films waar zijn vriendin aan heeft meegewerkt. En die hij dus -ook met het oog op het verse nageslacht- absoluut moet bewaren. De helft van de doos-inhoud gaat dus weer mee naar zijn huis.
En ik vul mijn collectie aan met 6 films plus een box van Fellini. En wat betreft de 'thuiskomertjes': The Brown Bunny had ik al dubbel. Maar van zo'n goede film kun je er nooit genoeg in huis hebben. Keertje lenen ?
VERGETEN GROENTEN
Fulltime bezig zijn met 'het biologische' is niet zo gezond. Ik merk dat bijvoorbeeld aan mijn nachtrust. Sinds het opstarten van alle ikboergoed-activiteiten op Facebook en het langzaam maar zeker uitwerken van de Biologische Omroep, zijn mijn nachten korter.
Deze week spookten mij ook de vergeten groenten van Gait Jan de Groenteman door het hoofd. Na een wc-bezoek, enig gedraai in bed en het opschudden van het kussen kwam er een nieuwe tegel-spreuk uit : 'Wat een boer niet kent, dat vergeet hij niet' . Ja, ik weet, het is een simpele variatie op . Maar dat is 'a kapsalon a day, keeps the docter away' ook.
Voor mij was het op dat moment voldoende om de creativiteitsknop weer terug te draaien en de slaap te hervatten. Nee, 24/7 bezig zijn met creatieve processen is niet altijd even gezond. Maar wel zo verdomd leuk om te doen! Nu alleen nog een tegel-toko vinden die mijn tegelspreuk kan printen, en ik loop binnen....in mijn droom dan.
Druk baasje
Ik maak vrijdagmiddag de balans op van week 8 en moet de boekhouder teleurstellen: niks verkocht, zelfs niet via Marktplaats. Maar wel verdomd druk geweest met investeren in nieuwe projecten en maatschappelijk betrokken ondernemersschap.
Om met dat laatste te beginnen: afgelopen maandag bij Anita Witzier thuis een promo-clipje opgenomen voor Intermezzo, het inloophuis voor kanker-patiënten in Zwolle. Voor nop natuurlijk, en dat gold ook voor Anita's bijdrage van 32 seconden.
De rest van de week stond vrijwel geheel in het teken van het filmen en monteren voor de website www.ikboergoed.nl , die pas over een tijdje online gaat maar voorlopig wel wat content en aandacht moet hebben op Facebook.
Het hoogtepunt van de week was absoluut het filmen van 'tamme' wilde zwijnen bij Gait Jan de Groentenman. Taalkundig klinkt die combinatie al raar, in de praktijk bleek het ook niet te kloppen.... Meer 'schokkende beelden' over deze ontmoeting komen binnenkort op de site.
En vandaag was weer zo'n typische 1001 dingen-dag: mailtjes wegwerken, film-afspraken maken voor de komende week, vormgeving nieuwe visitekaartjes afronden, persberichten rondsturen van de foto-expositie en artikeltjes schrijven voor de eerste proefversie van www.biginjapan.nl . Kortom, een druk baasje. Met een goed gevoel over alles wat in beweging wordt gezet. Alleen boekhoudkundig gezien geen cent verdiend. Dus morgen maar weer eens wat op Marktplaats zetten...
Dit is mijn maand!
Mijn jaar heeft slechts 11 maanden, januari tel ik tegenwoordig niet meer mee; Het lijkt wel of er tijdens deze 31 dagen gewoon niets gebeurd dat er toe doet. Mensen zijn nog brak van de feestdagen, het weer heeft ons humeur flink in zijn greep, op het audio-visuele vlak lijkt alles stil te staan en de jaarrekening (zucht) moet ook in tijden van crisis worden opgemaakt. Oja, laat ik vooral mijn verjaardag niet vergeten... Nee, januari kan mij eigenlijk gestolen worden.
Dan februari ! Da's pas een maand ! Ik som even een paar hoogtepunten
op: Die laatste wandeling door de sneeuw met mijn lief, de nieuwe hypotheek die er na een dik half jaar bakkeleien met de bank dan toch is gekomen, aanloop-kater Frisbee die eindelijk bij de dierenarts zijn ballen en hopelijk ook zijn wilde haren heeft achtergelaten, plus een nieuwe foto-expositie ('René ruimt op') in mijn stamkroeg De Singel.
Verder staat het project ikboergoed.nl flink in de stijgers en vanaf vandaag op Facebook.
En dan tenslotte dat heerlijke toetje, geserveerd door Niels/NMedia:
mijn website online ! Eindelijk weer een plek waar ik mijn activiteit, creativiteit en gekkigheid kan verzamelen en delen. Dat voelt zo verdomd goed! Het moge duidelijk zijn: mijn jaar begint in februari.
Een heerlijke maand! En dan zijn we vandaag pas halverwege...